Mijn eerste everzwijn heb ik geschoten met droge ogen. Sterker nog, ik was vervuld van een geluksgevoel dat ik niet kende. [...] en al snel kreeg het gezelschap van het besef dat ik definitief een grens had overschreden...
Zomer 2008 verscheen deel 1 van het verzamelde werk van Wolfgang Hilbig (1941-2007) en ook een eerste biografie. In Duitsland geldt Hilbig als een van de grootsten van de naoorlogse literatuur, maar in Nederland is hij nooit echt aangekomen.
Geen billboards, geen hippe winkelpuien, zelfs de tand des tijds lijkt geen vat te hebben op Minsk. In de laatste dictatuur van Europa lijkt geen vuiltje aan de lucht. Nergens zijn de vrouwen zo kortgerokt en de wodka vloeit rijkelijk.
Brabantse boerderijen maken plaats voor paardenparadijzen. Springruiters, schoolmeisjes en zakenmensen netwerken op hippische lifestyle-evenementen. De milieubeweging is minder enthousiast. De paardensector vréét ruimte.
Is het de avond, het late bleke licht dat alles ineens zo stil maakt? Het eenzame rammelen van de auto over de rechte steenslagwegen, de wolken stof die we achter ons opwerpen? Ja, en meer, het zijn de donkere dennenbossen...
)
Reizen zonder plan, het alledaagse China zien en niet de parallelle wereld van de toeristische hoogtepunten. Het doet er niet toe waar je bent, het wemelt van de gewone plekken met gewone Chinezen. Al snel blijkt dat door China reizen heel eenvoudig is.
Het is flauw en verwend. We verwisselen simpelweg steeds onze pet: `Iedereen het best mogelijke´ en `Weg met de bureaucratie´, al naar gelang het ons uitkomt. Natuurlijk houdt niemand van bureaucratie.
‘Gouden pech’ noemt de brochure Hoogvliet Vernieuwt de storm achteraf. Op een dag begonnen mensen met andere ogen naar het Ruigeplaatbos te kijken. En wat bleek? De natuur was tot leven gekomen, de storm had haar wakker gekust.
Had ik 's middags juist niet gejubeld dat er nauwelijks borden en richtingwijzers waren? Een verademing. Hier sta je plotseling voor een kalksteengroeve waar Maria zo zou kunnen verschijnen, uit het mergel steken scherpe vuursteenknollen.
De oppers zijn allebei in Bosnië geweest, hun hoef je niets meer te vertellen. In de verte komt over de tankbaan een colonne van twaalf YPR´s aan, pantserrupsvoertuigen van de infanterie. Spooren haalt lichtjes zijn neus op en mompelt: `Rolschaatsen.´
Hij was een pionier en een zonderling, hij legde bossen aan op rijke landbouwgronden. Idióót vonden de boeren het. Bos legde je aan op de allerarmste grond die voor niets anders deugde. Maar Laan had geld en hij zag liever bomen dan koeien.
Een bos mag best een sprookje zijn, maar je moet er ook kunnen griezelen. En dat kun je natuurlijk het beste in het donker. Ik loop over een pad met de naam Pas-op-weg, die vroeger berucht was om zijn struikrovers, en zie geen hand voor ogen.