We beginnen bij de grote wereld te horen, we hebben het nu ook, een wilde schietpartij in een school. Een dag na het drama was het Journaal wederom ter plekke, om te kijken hoe het de Veghelse scholieren verging. Trouwhartig vertelde een Brabantse deerne dat ze erg geschrokken was. Ze had die nacht zelfs een nachtmerrie gehad. En haar vriend, die politieagent is, had tegen haar gezegd: 'Daar kom je alleen niet uit, je moet naar slachtofferhulp.' De lummel! dacht ik meteen, hij doet privé gewoon hetzelfde als in zijn werk. Z'n meissie heeft een nachtje rottig geslapen en hij stuurt haar naar de hulpverlening. Is hij nou helemaal gek geworden? Kan ie haar zelf niet een beetje opvangen in plaats van het meteen af te schuiven? En heeft het kind geen ouders, broers of zussen, vrienden en vriendinnen? Het meisje geneerde zich niet voor haar vriend, nee, ze nam zijn advies ter harte. Ze had per slot van rekening voor het eerst van haar leven iets naars meegemaakt. Daar zou ze wel eens een heus trauma aan over kunnen houden. Natuurlijk is ze geschrokken, logisch dat ze een nachtmerrie kreeg. En misschien krijgt ze er morgen nog een, en volgende week weer een, en over een jaar beleeft ze opnieuw een schietpartij in haar droom. So what! Een mens leeft en maakt leuke en minder leuke dingen mee. Sommige gebeurtenissen achtervolgen je een tijdje, maken je wat angstiger, verdrietiger of somberder. Je steunt wat extra op je naaste omgeving en het slijt weer. De tijd heelt alle wonden, zegt een oude volkswijsheid. Maar het lijkt wel of dat niet meer mag. We willen niets meer verdragen, elke oneffenheid in een leven moet meteen weggepoetst, opgelost, van de baan. Zodat de vertrouwde alledaagsheid en leegte weer zegeviert en de spanning veilig en alleen op de tv te halen is. Het ergste is die hulpeloosheid. Op school is geschoten, je gaat meteen met de pootjes omhoog liggen, je vriend en ouders zeggen: niet aanraken, kijk uit, daar moet professionele hulp bijkomen. Dat gaat onze competentie volstrekt te boven, misschien richten wij alleen maar meer schade aan. Opzij, bel de de slachtofferhulp of de rijdende psychiater. De status van slachtoffer is aanlokkelijk. Dat kind was op het Journaal! Bijna een bekende Nederlander. Ze heeft eindelijk iets te vertellen, ze krijgt aandacht. Ze gloreert! De mensen luisteren vol mededogen naar haar verhaal. Ze houden haar staande op straat en vragen met hun invoelendste stemgeluid: 'Hoe gaat het nu met je?' Ze knikken haar bemoedigend toe. Vertel maar, en nog eens, en nog eens. Eigenlijk weet ze helemaal niet meer hoe het met haar gaat. Moet ze iets voelen? De hulpverleners dringen aan: 'Laat je gevoelens de vrije loop, gooi het eruit.' In godsnaam welke gevoelens, wat verwachten ze van haar? Kalmeringsmiddelen heeft ze nodig van al die plotselinge aandacht en dat eindeloze wroeten in haar binnenste. Ze heeft nooit zo naar binnen gekeken, naar elke beweging van haar gemoed. Leegte treft ze daar aan, onzekerheid, wat moet ze nog zeggen? O ja, dan weet ze weer wat de mensen van haar willen horen: nachtmerries, dat was het, angst voor Turken, koud zweet, trillen. Maar op een dag merkt ze dat een vriendin zich snel omdraait als ze haar in het warenhuis aan ziet komen lopen. En in de disco staat ze ook steeds vaker aan de kant. Haar vriend die bij de politie werkt is allang uit beeld verdwenen. Hij moest aan zichzelf denken, in zijn job had hij dagelijks ook al een hele brok emotie te verwerken. En wat is zij? Slachtoffer, fulltime slachtoffer, haar identiteit is slachtoffer. En het is maar de vraag of de tijd die wonde ooit nog helen zal. Pauline de Bok journalis