Vorig jaar zag ik ze voor het eerst. Ik zat in een kansel bij het korenveld en keek op het kleine doodijsgat dat vanaf mijn erf net niet te zien is, omdat het schuilgaat achter een heuvel. Twee grote lichte vlekken stonden aan de rand van de poel.

Het was afgelopen winter. Ik liep over de nevelige weilanden met mijn geweer over mijn schouder in de linie van drijvers die het wild uit de bosjes moesten jagen, richting schutters. Ik schrok op van woest, steeds woester blaffende honden

Ich esse meine Beute. Denn ich habe das Tier nicht einfach nur so getötet, aus Spass oder als Sport oder Hobby. Die Wörter passen nicht zu dem, was ich mache. Jagen ist ein Teil der Essenszubereitung. Und essen ist auch ein Ereignis, eine Geschichte, ei

‘Natuurvolgend bosbeheer kan niet zonder effectief wildbeheer‘, zegt de Wageningse hoogleraar Bosecologie Frits Mohren. ‘Mensen denken dat het bos er vanzelf is‘, een misvatting. Over een halve eeuw bosbeheer in Nederland.

Als jager kijk ik altijd naar het ecologisch evenwicht: zijn er veel (te veel) exemplaren van een wildsoort, dan bejaag ik ze, anders niet. Maar jagende dieren hebben daar maling aan. Soms kijk ik het met lede ogen aan.